Uroczystość Wszystkich Świętych każe nam wzrok kierować ku górze, gdzie króluje Chrystus, zasiadając po prawicy Ojca. Ale nie tylko On. Wszyscy ci, którzy na ziemi wiernie wypełniali Jego wolę, również tam zasiadają. A są to przede wszystkim ci, którzy w czasie cierpieli prześladowania, którzy godzili się na niewygody, sprawiedliwi, miłosierni, cisi, ubodzy - ci nie pasujący do tego świata. W ostatecznym jednak rozrachunku okazuje się, że to oni mieli rację, że warto było trwać w wierności Bogu, wbrew oczekiwaniom, a nawet naciskom tak zwanego świata. Świata, który - według określenia św. Pawła z dzisiejszego drugiego czytania - Boga nie poznał i dlatego nie uznał też Jego sług, opierających się nawale grzesznych propozycji. Pokładając w Nim nadzieję, uświęcili się podobnie jak On jest święty.

   Biblijnie określona liczba zbawionych na „sto czterdzieści cztery tysiące”, nie napawa optymizmem. To przecież rząd niezbyt wielkiego miasta, a przecież mowa tu o całej ludzkości... Możemy, oczywiście, mówić, że jest to liczba symboliczna, że to przedstawiciele dwunastu izraelskich pokoleń, przemnożonych przez dwanaście tysięcy, ale wydaje się to niepotrzebne, skoro następne zdanie Apokalipsy mówi o wielkim tłumie, którego nikt nie mógł policzyć ze wszystkich ludów i narodów. To już jest powód do radości. Oznacza to bowiem, że życie doczesne ma sens, że mają sens poświęcenia, ofiary, znoszenie cierpień - krótko mówiąc: ciche naśladowanie naszego Pana tu, na ziemi.