Pan Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo, stąd człowiek - jako do Boga podobny - ma obowiązek używania rozumu. Zwykle daje to dobre efekty. Temu przecież zawdzięczamy rozwój ludzkości - stąd rodzą się wynalazki i osiągnięcia techniki. Ale nie tylko. Ludzie stworzyli też piękne pomniki kultury nie tylko tej materialnej. Wspaniałe są osiągnięcia w dziedzinie poezji, prozy, nauk społecznych czy prawa. To są jednak osiągnięcia „ludzkości", czyli pewnego zbioru ludzi. Ewangelia dzisiejsza tymczasem odwołuje się do jednostki.

   Budowa wieży, rozpoczęcie bitwy - choćby obronnej, czyli uprawnionej - wymaga podjęcia decyzji. Ta ostatecznie podejmowana jest jednoosobowo. Dlatego właśnie trzeba mieć wiele argumentów za bądź przeciw. Wszystkie zaś wymagają racjonalnego uzasadnienia. Należy dobrze policzyć wszystkie „pro" i „contra". W końcu posiłkować się można różnymi doradcami, co rodzi uczucie wewnętrznego pokoju. Każdy przecież chciałby wiedzieć, że decyzja podjęta została słusznie.

   Tymczasem Pan Jezus, sugerując słuszność takiej linii postępowania, powiada na koniec: Tak więc nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem. O co tu chodzi? Dlaczego najpierw mamy wysilać się, obliczać, szukać argumentów, a potem po prostu wyrzec się wszystkiego?

   To nie do końca tak. Wyrzec się mamy prawdopodobnie nie „po" owych rachubach, ale „przed". Musimy mieć bowiem świadomość, że nic nie należy do nas, nawet życie. Jesteśmy jedynie dzierżawcami tego, czym z woli Boga dysponujemy. Menedżerskie podejście do tych spraw jest jedynie potwierdzeniem rzetelnego traktowania swoich obowiązków. Ostateczny efekt jednak zależy od Właściciela.