Antioch Epifanes - dumny i skuteczny polityk i władca, od czasu gdy wrócił z Rzymu, pozostając tam przez szereg lat jako zakładnik, odnosił sukces za sukcesem. To go zaślepiło do tego stopnia, że zaczął walczyć z samym Bogiem, z Jego ludem. Sprofanował świątynię jerozolimską i wprowadził prawa sprzeczne z Dekalogiem. Fortuna jednak kołem się toczy. Przyszedł kres i na niego. Ciekawą jest jednak schizofreniczna analiza własnych działań pod koniec życia, zapisana przez autora Księgi Machabejskiej. Nie da się przecież pogodzić stwierdzenia „w używaniu swej władzy byłem łaskawy i miłosierny" z następującym potem wyznaniem „Teraz jednak przypominam sobie całe zło, którego dopuściłem się w Jerozolimie. Zabrałem bowiem wszystkie srebrne i złote naczynia, które tam się znajdowały, i bez przyczyny wydałem rozkaz, aby wytępić wszystkich mieszkańców ziemi." Chociaż tyle wszystkiego. Co prawda nie było to zwrócenie się do Boga z prośbą o darowanie win, ale przynajmniej przyznanie się do tego. Kto wie, jak Bóg ocenił jego wyznanie? Łotrowi na krzyżu wystarczyło powiedzieć „wspomnij na mnie..."

   Niezależnie jednak od ostatecznego losu Antiocha warto pamiętać, że rozsądek często powraca do człowieka drogą nieszczęścia. I dlatego może to być nieszczęście błogosławione.