Niezwykle trudno wychylać się z tłumu. Wymaga to wielkiej odwagi. Tym większej, gdy rozgrywają się sprawy wielkiej wagi, a stawka jest wysoka. Tak było w kwestii koalicji militarnej Jozafata i Achaba w związku z najazdem na Ramot w Gileadzie. Rozbudzone apetyty i nadzieje wielkich łupów zrobiły swoje. Tak zwani prorocy, którzy tak naprawdę byli stołownikami króla, od niego zależnymi, wiodąc spokojne i beztroskie życie, nie próbowali się wychylić poza oczekiwania władcy. Tworząc grupę klakierów – bardzo liczną grupę – już dawno stracili jakiekolwiek znaczenie. Nie stracił go natomiast Micheasz, syn Jimli. Potwierdził to sam Achab mówiąc, że nie prorokuje mu on dobrze, ale zawsze źle.