Jeśli oskarżają się niektórzy, że nie potrafią modlić się, to niech zapytają najpierw samych siebie, jaka modlitwa byłaby piękną, Bogu przyjemną. Jakże trudno ocenić ludzkie gusta, a tym bardziej Boże. W dzisiejszej Ewangelii potwierdza nam Pan Jezus, że nie w długotrwałości modlitw tkwi ich piękno. Nie jest też najważniejsze krasomówstwo modlitewne. Ostatecznie bowiem nawet i ono jest darem Bożym, więc nie pochodzi od nas – nie mamy więc czym Panu Bogu zaimponować.

Zupełnie jednak nie chodzi tu o robienie wrażenia na naszym Panu. Dla Niego liczy się pokora, prawość serca i bezgraniczne zaufanie w Nim pokładane. Dlatego właśnie Pan Jezus pozostawił nam wzorzec modlitwy – niezwykle skutecznej i podobającej się Najwyższemu. Jest to tzw. modlitwa siedmiu próśb, wzorowana niejako na Dekalogu. Podobnie bowiem jak tam i w tej modlitwie trzy pierwsze prośby odnoszą się do Boga i mają na celu pomnożenie Jego chwały. W centrum stoi prośba dotycząca spraw doczesnych, zaś trzy ostatnie prośby odnoszą się do naszego osobistego dobra duchowego. Widać stąd, jaki powinien być porządek modlitwy: Pan Bóg i Jego chwała na pierwszym miejscu, troska o nasze dobro materialne (bo przecież chleb w tym wypadku jest jedynie symbolem tego, co doczesne) oraz ogromna troska o uchronienie czystości duszy, by być wolnym od skazy grzechowej.

Tak prosto i tylko tyle, a to przecież najpiękniejsza modlitwa. Nie ma w niej jakiejś trudnej do zgłębienia mądrości teologicznej, brak w niej patetycznych zwrotów i ludzkich deklaracji, a jednak to najpiękniejsza modlitwa. Dlatego, bo miała być ona uniwersalna, zdatna do odmawiania przez dzieci i starców, ludzi prostych i uczonych, bogatych czy biednych. Najprostsza i najpiękniejsza modlitwa…