Św. Paweł posiadał umiejętność rozpoznawania znaków, jakie dobry Bóg stawiał na jego drodze. Ta początkowo wydawała się bardzo jednoznaczna - tak dobrze czuł się bowiem w swojej skórze Szaweł, który w faryzejskiej rodzinie przyszedł na świat, otrzymał religijne wychowanie, teologiczne wykształcenie, nie usiłował sobie przypisywać wielkiej miłości ku Bogu, ale traktował ją jako znak, jako zobowiązanie, by w konkretny sposób odwdzięczyć się Najwyższemu czynną miłością, polegającą na oczyszczaniu z „wrogich elementów" Jego synagogi.

   Tymczasem - jak się okazało - było to uszczęśliwianie Boga na siłę. On w ogóle tego nie pragnął. Mało tego: Pawłowe działania burzyły Boży zamysł. Ten jednak był istotą inteligentną i potrafił wyciągać wnioski z zaistniałych wydarzeń. Co prawda to, spod Damaszku, było jak uderzenie obuchem w głowę, ale osoba mniej pokorna, mogłaby wyciągnąć wnioski przeciwne do oczekiwanych. Paweł natomiast wszystkie swoje dotychczasowe sukcesy był gotów uznać za śmieci, byle uzyskać pewność, że jego działania lokują się w Bożych planach. W ten sposób wygrywa się życie i wieczność.