Czy Bóg ma jakieś słabości? Owszem, ma – słabość do człowieka. A człowiek wykorzystuje to i (niestety) niekiedy nadużywa. Całe Pismo św. jest pełne świadectw ogromu mocy Bożego słowa. Okazuje się jednak, że i ludzkie słowo, gdy w pokorze kładzione jest przed Boską Instancją, zyskuje walor niemalże wszechmocy. Jakże potężnymi stają się słowa modlitwy, gdy włożone zostają we wszechmocną dłoń Boga! Estera, która została królową w miejsce Waszti – w cudzej ziemi, wśród obcego ludu – ze strasznie trudnym zadaniem na barkach wiedziała, że jednego może być pewna: pomocy Bożej. I nie zawiodła się. Dzięki jej modlitwom, zanoszonym z głęboką wiarą, dzięki postom i wsparciu ze strony rodaków, słowa jej modlitwy zamieniły się we wspaniałą rzeczywistość wolności. Można by się odnieść do słów św. Teresy od Dzieciątka Jezus: „Wiara wszystko może, ufność działa cuda.” I jeszcze jedna refleksja. Daje się łatwo zauważyć ogromny kontrast dzisiejszego czytania z tymi, z dni poprzednich. Otóż Jonasz, prorok powołany przez Boga bez przekonania i raczej bez wiary, niczego nie ryzykując, poszedł wygłosić słowo przekazane mu od Boga. Efektem był cud nawrócenia wielkiego miasta, Niniwy. Tu zaś: słaba niewiasta, bez ludzkiego zaplecza, ryzykując utratę życia, ale za to wyposażona w głęboką wiarę dokonała rzeczy niemalże niemożliwej. Wynika stąd, że i niedowiarkiem może się Pan Bóg posłużyć dla swoich celów i osiągnąć je, jednak zasługa jest po stronie tych, którzy świadomie i z chęcią z Nim współpracują.