Dziś, w dobie telefonów komórkowych, internetu, faksów itd. stosunkowo łatwo jest nawet prezydentowi posłać jakiegoś pełnomocnika z ważną misją bez obawy popełnienia przez niego błędów, bo wiadomo, że w sytuacjach trudnych może on natychmiast skontaktować się ze swoim przełożonym dla uzgodnienia szczegółów. Inaczej wyglądało to lat temu kilkadziesiąt, gdy dostępna była jedynie łączność kablowa, a w związku z tym niebezpieczna, bo podatna na naruszenie tajemnicy. Przed wiekami z kolei, gdy jakiś król, cesarz czy papież wysyłali swoich legatów z ważną misją do obcych państw, czas ich nieobecności liczony był niekiedy w miesiącach. W trakcie ich upływu wszystko mogło się zdarzyć: mógł zginąć legat, mógł zostać przekupiony, działać dywersyjnie, zawrzeć niekorzystne kontrakty itp. Dlatego udzielając mu pełnomocnictw, władca musiał być absolutnie pewien jego wierności - musiał mieć ogromne do niego zaufanie.

   Jakimż zaufaniem musiał darzyć Pan Jezus św. Piotra, skoro takimi słowami odezwał się do niego: „Cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie"! Apriorycznie? Nieodwołalnie? „Cokolwiek"...? Czy mając taką władzę decyzyjną odważylibyśmy się przekazać ją komukolwiek, nawet najbardziej zaufanemu wiedząc, że konsekwencje owych plenipotencji będą nieodwołalne? Chrystus Pan uczynił to. Miał nie tylko zaufanie - miał też przywilej wszechwiedzy. Wiedział czego się spodziewać po tym uczniu i jego następcach. Musiał kalkulować nawet ryzyko decyzji błędnych, a mimo to zaufał.

   Proszę: Pan Bóg zaufał, a my powątpiewamy... On wierzy, a my dyskutujemy. Każdy papież to następca św. Piotra. On związuje i rozwiązuje - na zawsze. Uwierzmy w to.