Fragment dzisiejszej Ewangelii w Piśmie Świętym opatrzony jest nazwą „wezwanie do nawrócenia". I nic w tym dziwnego, Jezus w tych kilku wersetach dwukrotnie mówi o potrzebie nawrócenia. Posługuje się przy tym przykładami losów ofiar, które poniosły śmierć. Jednak nie ma On na myśli śmierci fizycznej, która prędzej czy później dotknie każdego z nas, ale mówi o śmierci wewnętrznej, tj. duchowej. Ponieważ człowiek żyjący nie według ducha jest jakby martwym człowiekiem. Jednak to nie jest koniec bez możliwości odwrotu, Chrystus, opowiadając przypowieść, wyraźnie podaje, że Jemu zależy przede wszystkim na nawróceniu i dobrych owocach naszej wiary. Dlatego nikt z góry nie jest skazany na potępienie, bo grzesznikami jesteśmy wszyscy bez wyjątku. Lecz ważne jest, aby powstawać za każdym razem, gdy zdarzy się nam upaść. I wtedy trzeba nam na nowo budować wokół siebie mur z dobrych uczynków i łaski uświęcającej w sakramencie pokuty. A przykład bierzmy z ogrodnika, który nie rodzącą owoców roślinę nawoził, aby wydała w przyszłości oczekiwany owoc. Tak i my potrzebujemy nieustannego wzmacniania się poprzez przykładne życie i podążanie drogą Chrystusa. A w tym przypadku nie obejdzie się bez naszego trudu i walki, aby mogło się zrealizować nasze powołanie. A wtedy, tak jak w innym miejscu mówi Pismo „większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca niż z wielu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia". Takie jest przesłanie Jezusa na czas Wielkiego Postu, nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię, a będziecie mięli życie wieczne.