Czasami dobrze jest posłużyć się obrazem, który lepiej niż precyzyjna, słowna informacja przemawia do wyobraźni. Mówić bowiem o miłosierdziu Boga można wiele, ale skonstruowana przez Chrystusa Pana przypowieść o wiele skuteczniej przemawia do naszej wyobraźni. Talent to miara wagi. Najczęściej mówiono o talentach złota lub srebra. Nawet gdyby chodziło jedynie o srebro, to przyjmując, że dawny talent odpowiada blisko trzydziestu pięciu kilogramom, to i tak mamy do czynienia z majątkiem, który trzeba by wieźć na szesnastu potężnych ciężarówkach. Choćby to było tylko srebro... Tyle właśnie winien był jeden ze sług swemu panu. Już mniejsza o to, w jaki sposób taki dług zaciągnął, ale jest to przecież suma niewyobrażalnie wysoka. No i niemożliwa w zasadzie do oddania. A dobry pan ten ogromny dług wspaniałomyślnie mu właśnie darował! Niemożliwe... Z pewnością - u ludzi to niemożliwe, ale nie u Boga. Ten wszystko daruje. Nawet takie długi.

   Kłopot jednak w tym, że obdarowany nie potrafi zdobyć się na o wiele mniejsze miłosierdzie w stosunku do własnych dłużników. Przy tak wielkiej sumie czymże było owych sto denarów. Wiemy skądinąd, że denar był zapłatą za jeden dzień pracy. Stąd sto denarów stanowiło równowartość mniej więcej czterech miesięcznych wynagrodzeń. Pewnie, to nie mało, ale przecież suma łatwa do wyobrażenia i będąca w zasięgu możliwości, gdy chodzi o jej zwrot.

   Każdego dnia modlimy się: „Odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom." Nie daj Boże, aby zastosował się Pan Bóg do tej prośby... Byłoby zdecydowanie lepiej, aby nie dostosowywał swego Miłosierdzia do naszego.