Fragment Ewangelii św. Jana, mówi dziś o grzesznej kobiecie. Nim stanęła ona przed Jezusem już została potępiona i osądzona, bez prawa głosu czekała na wykonanie wyroku. I tak też często dzieje się w naszym życiu. Mówi się bowiem Jak cię widzą, tak cię piszą. Ale czy na pewno człowiek może dostrzec wszystko? Czy nie Bóg tylko przenika myśli i serce człowieka? Więc dlaczego, jako ludzie, tak często oceniamy i osądzamy innych ludzi, nawet nie wiedząc, co skrywa ich wnętrze? I skoro Chrystus nie potępił tej grzesznej kobiety, lecz przebaczył jej, to i nam wybaczy nasze winy. My również nie powinnyśmy traktować ludzi z góry, bo nie do nas należy osądzanie. Jezus posyła kobietę z napomnieniem: Idź i nie grzesz więcej. Tak bardzo ta scena przypomina sakrament pokuty i pojednania. Chrystus znosi nasze kary za grzechy.

   Kto z was jest bez grzechu? Czy ty lub ja? Z całą pewnością nie, lecz to nie ocenianie tylko czysty fakt. Z tylu chętnych do kamienowania nie został nikt, bo wszyscy zgrzeszyli. Została tylko skruszona kobieta i Jezus. Ona grzeczna i On - bez winy, czysty. Jaka wymowa płynie z tego obrazu, gdy Jezus zostaje z nami, nawet wtedy, gdy grzeszymy i nikogo nie ma z nami? My upadamy, a On nas podnosi. Niekiedy mówi się, że w momencie, gdy Jezus pochylał się i pisał po piasku, to wypisywał grzechy tych, którzy się zgromadzili z kamieniami w rękach. I jak najbardziej jest to prawdopodobne, choć Pismo Święte nic o tym fakcie nie wspomina. Bo to On, Bóg jako jedyny ma wejrzenie w ludzkie sumienie. I tak naprawdę nie chodzi o to, by stanąć i głośno wykrzykiwać swoje grzechy, ale aby uznać swoją grzeszną naturę i słabość. Aby uświadomić sobie ciężar naszych grzechów wobec Niego. I przed Nim się do nich przyznać. A wtedy On w swoim wielkim miłosierdziu nam je odpuści, tak jak postąpił z tą cichą, złamaną duchowo grzeszną kobietą.