Nie ma takiego przykazania, ale - powiedzmy szczerze - nikt z nas nie lubi tego rodzaju zachowań ze strony niezadowolonych dzieci czy podwładnych. Odbieramy to jako pewien rodzaj niesprawiedliwości. Każdy przecież, odpowiedzialny za jakikolwiek odcinek życia społecznego, stara się (a przynajmniej powinien) o to, by członkowie jego rodziny, podwładni czy współpracownicy czuli się dobrze w doglądanym przez niego środowisku. Jeśli wysiłek jest nieproporcjonalnie wielki do osiąganych efektów, to nie można przypisywać winy osobie odpowiedzialnej. Może też być niekiedy tak, że ów odpowiedzialny zamierza przetestować grono osób najbliższych, mając w planach tworzenie nowego dzieła, wymagającego jeszcze większego hartu ducha i samozaparcia. Czuje się wówczas uprawniony do przeprowadzenia swoistego testu na podlegających mu osobach.

   Tak najprawdopodobniej było z Izraelitami kroczącymi po pustyni. Pan Bóg gotował ich do wielkich czynów. Ci zaś zapatrzeni byli w głąb swoich namiotów - widzieli jedynie braki. Tak łatwo zapomnieli o całej dobroci i serdeczności ich Pana. Zwątpili w Jego dobroć i opiekuńczość. Nie przyszło im do głowy, że owa chwilowa niedogodność jest elementem szerszego planu, mającego swój finał w rzeczywistości mlekiem i miodem płynącej? Najwyraźniej nie. To pewien rodzaj przestrogi dla nas, którzy również przez lata wpatrywaliśmy się w tzw. Zachód, jako nieosiągalny dla nas raj... Dziś, gdy wiele z tamtych elementów stało się naszą rzeczywistością, znów narzekamy i z tęsknotą wspominamy dawniejsze czasy... Więcej cierpliwości i... wymagania od siebie.