Jak to dobrze, że postawa Szadraka, Meszaka i Abed-Nego, wiernych czcicieli Boga, nie tylko została zauważona, ale w pamięci pokoleń przechowana! Z pewnością nie byli oni jedynymi, którzy zaryzykowali swoje młode, dobrze zapowiadające się życie dla wierności Bogu, którego naprawdę kochali i któremu bezgranicznie ufali. Stąd ich obezwładniająca odpowiedź, udzielona gotowemu bezwzględnie karać Nabuchodonozorowi: „Nie musimy tobie, królu, odpowiadać w tej sprawie. Jeżeli nasz Bóg, któremu służymy, zechce nas wybawić z rozpalonego pieca, może nas wyratować z twej ręki królu. Jeśli zaś nie, wiedz królu, że nie będziemy czcić twego boga..." Nie ma w tych słowach arogancji ani butnej pewności w interwencję Bożą. Ich spokój sygnalizuje jedno: Pan Bóg wszystko ogląda, zna naszą ufność, a jednocześnie oddanie się Jemu. On wie, co jest lepsze: nasze ocalenie czy chwalebna śmierć. Ponieważ my tego nie wiemy, całkowicie poddajemy się Jemu. Niech decyduje. My jesteśmy gotowi na wszystko.

   To jest prawdziwe świadectwo. Nie teoretyzowanie na ewentualny wypadek zagrożenia życia, ale zweryfikowane konkretną sytuacją posłuszeństwo Bożej woli. O taką moc miłości i ufności prośmy i my.