To zawołanie ojców Michalitów, którym patronuje św. Michał Archanioł, potężny mocarz w duchowej walce. Właśnie jego imię „Michael\" tłumaczy się jako „Któż jak Bóg?\"

   Przytoczone zawołanie idealnie pasuje do dzisiejszej liturgii Słowa. Ta bowiem wskazuje na zapowiadanego Mesjasza, który jest łagodny, cichy i pokorny. A wiemy przecież, że mowa tu o Bogu! To On właśnie będzie światłością dla narodów, On to będzie otwierał oczy niewidomym i z więzienia wypuszczał mieszkających w ciemnościach. Kiedy zaś już się pojawił na tym świecie, niewielu umiało w Nim dostrzec dawno zapowiadanego Pomazańca, a byli też tacy - jak choćby Judasz z dzisiejszej Ewangelii - którzy oznaki czci dla Mistrza usiłowali deprecjonować. Motywację, oczywiście, można zawsze ideologicznie wyprostować: „Czy nie można było sprzedać tego olejku za trzysta denarów i rozdać ubogim?\" Proszę bardzo - ubogim dać to, co ofiarowane zostało Bogu! Ten motyw przewija się przez wieki: Po co nowy kościół? Czy nie lepiej byłoby pobudować przedszkole czy szkołę, albo szpital? Krytycy dzieł Bożych zdają nie brać pod uwagę rzeczywistości: niż demograficzny, obawy nauczycieli o utratę pracy czy, ekonomicznie uzasadniane, próby zamykania istniejących szpitali. Ale to takie judaszowe - byle nie dla Boga. Ten zaś powiada: Potrzeb będziecie mieli zawsze wiele, a Mnie nie zawsze macie... Moglibyśmy dopowiedzieć: zbyt rzadko mamy Cię, Boże. Bo choć jesteś do naszej dyspozycji nieustannie, dniem i nocą, to przecież oczy nasze zwrócone są ku rzeczom przemijalnym. Ty zbyt często jesteś na drugim planie... A przecież to Ty uzdrawiasz, Ty wzrok przywracasz, Ty na wolność wypuszczasz. Bo któż jak Bóg? Albo inaczej mówiąc: Jeśli nie Bóg, to kto?