Dziadka, ojca mojej mamy, nie zdążyłem poznać (zmarł zanim przyszedłem na świat), ale z opowiadań mamy wiem, że był to bardzo dobry i mądry człowiek. Kiedyś, siedząc przed radioodbiornikiem (niewielu na wsi mogło sobie wówczas na niego pozwolić), wyraził pragnienie: Chciałbym dożyć takich czasów, gdy gadających ludzi można będzie w tej skrzynce oglądać... Niewielu jednak ludzi było stać na takie marzenia. Niektórzy wprost mówili, że to niemożliwe. No jasne, bo przecież nie mieściło im się to w głowach. Coś, czego nie potrafię sobie wyobrazić, z pewnością nie może istnieć... Jakież prymitywne myślenie! Cóż powiedzieliby przedstawiciele pokolenia mego dziadka, gdyby dane im było powstać z grobu i porozmawiać z praprapraprawnuczkiem choćby o filmach dla dzieci, grach komputerowych czy nowych aplikacjach w telefonie?... Czy nie próbowaliby oni na siłę otwierać oczu i podejmować bezskuteczne próby przebudzenia się ze snu?

   Prawdopodobnie ten typ odporności na poznanie miał na myśli Pan Jezus, starając się pouczyć nas, że świat, w którym żyjemy, diametralnie różni się od tego, ku któremu zdążamy. Żyjąc tu, nie jesteśmy w stanie zrozumieć „tamtego\". Dlatego pozostaje tylko wiara. Kto zaś przyszedł „stamtąd\", doskonale wie, że czasowy, ulotny porządek nie jest wart konserwowania. Dlatego też nie ma sensu budowanie popularności wśród ludzi żyjących w doczesności. Ten świat bardzo szybko się zmienia, a to oznacza, że jutro pozostawi w tyle to, czym dziś się zachwycamy. Nie ma nic stałego, do czego warto by się przywiązać. Zupełnie inaczej jest „tam\". Kto jednak chce o tym słuchać? Reakcja w stylu: „Niemożliwe\" należy raczej do tych akceptowalnych... Pan Jezus na to nie zważa. On nie przypuszcza, On wie. Wszystko wie. Nie musi więc zabiegać o nasze względy. Stąd inaczej przemawia - z mocą, z przekonaniem, z pewnością tego, co mówi. Któż Go chce słuchać? W tym właśnie problem... „Niemożliwe\"?...
   Warto uwierzyć, zaufać i... trochę poczekać. Ludziki w drewnianej skrzynce już są przeżytkiem, ale co nas czeka „tam\"? Tylko Pan Bóg wie. Wierzmy Mu i czekajmy...