Pamiętamy Mojżesza, który skarżył się Panu Bogu:  „Czemu tak źle się obchodzisz ze sługą swoim, czemu nie darzysz mnie życzliwością i złożyłeś na mnie cały ciężar tego ludu?\" (Lb 11,11). Nie było bowiem wątpliwości, że Mojżesz starał się ze wszystkich swoich sił, aby cały lud oddać Panu Bogu i rozbudzić w ludziach szczerą miłość ku Niemu. Niestety, bywały chwile, kiedy miał tego wszystkiego dość, kiedy zauważał, że wszystkie wysiłki idą zupełnie na marne - na nic jego poświęcenie.

   Analogicznie moglibyśmy mówić o św. Pawle, który nie szczędził sił, zdrowia, a nawet życia - byle tylko Chrystus został poznany i ukochany. Nic to, że przepędzono go z Antiochii, nieważne, że w Listrze ukamienowano, z żydowską opozycją wchodził w spory, dowodząc, że to właśnie na Jezusie z Nazaretu wypełniły się wszystkie wcześniejsze proroctwa. Tego jednak jeszcze było mało: przeciwko jego nauczaniu wystąpili „bracia\", czyli współwyznawcy przybyli z Judei, a więc również Żydzi, tyle tylko, że już ochrzczeni. Mieli własną wizję chrześcijaństwa. Z nimi również musiał się zmagać św. Paweł. Któż wie, ile razy powtarzał on w duchu narzekanie Mojżesza? Tyle, że w odróżnieniu od niego, miał on instancję odwoławczą - grono apostolskie. Do nich postanowił się odwołać, dzieląc się owocami dotychczasowej działalności pośród pogan. Był szczerze gotów zaakceptować każdy wyrok tamtego gremium. Uznawał je bowiem za przedstawicielstwo Boga na ziemi. Jaki był tego efekt, usłyszymy jutro. Tymczasem niech wystarczy nam zachęta do uważnego wsłuchiwania się w głos Stolicy Apostolskiej i traktowania go jako przedstawicielstwa Boga na ziemi.