Św. Paweł, który zaprezentował się nam dziś w pierwszym czytaniu, był nie tylko uczonym człowiekiem, ale i bystrym obserwatorem życia. Na Areopagu odniósł się do tychże obserwacji, wskazując na istnienie ołtarzy poświęconych różnym bogom. Tak w owym czasie kształtowała się religijność wśród Greków. Pomijając fakt prymitywnych i antropomorficznych wyobrażeń tych ludzi na temat bogów, niezaprzeczalnym jest fakt wewnętrznej potrzeby kontaktu z Istotą nadprzyrodzoną. Każdego człowieka. Ta potrzeba po prostu w nas jest. Prawda, że niektórzy potrzebę ową są w stanie całkowicie zagłuszyć, ale nie zmienia to konstrukcji natury ludzkiej. Ateńczycy takim barbarzyństwem się nie wykazali. Wierzyli jak mogli - a nawet i więcej. Na wszelki wypadek zbudowali ołtarz dla „nieznanego boga\". To był punkt wyjścia dla św. Pawła, który wychodząc z niego rozpoczął najprawdziwszą ewangelizację. I szło mu całkiem dobrze. Do czasu... Nieprzyswajalną prawdą okazał się bowiem fakt Zmartwychwstania. To rzeczywiście nie mieści się w głowie, ale przecież jest prawdą! Ale wymaga obudzenia wiary! To zaś czymś więcej niż zdolnością myślenia abstrakcyjnego. Uwierzenie w kogoś jest czymś więcej niż intelektualnym zaakceptowaniem faktu jego istnienia. Uwierzyć w Boga oznacza konieczność zawierzenia Mu, a to pociąga za sobą konieczność podporządkowania się Jego planom, Jego woli. To z kolei stawia człowieka przed koniecznością rezygnacji z siebie, ze swojej woli, z osobistych korzyści - na rzecz Tego, któremu się zawierza. Nie jest to łatwe. Może dlatego jedynie nieliczni poszli za Pawłem.