Tym słowem zachęcał Pan Jezus św. Pawła do wytrwałości. Od słynnego nawrócenia pod Damaszkiem upłynęło już sporo czasu, a Apostoł Narodów wciąż miał sporo wigoru, ciągle wiele pomysłów i sił do głoszenia Ewangelii. W ten sposób dary Boże zostały w nim dobrze spożytkowane. Nie byłoby to możliwe bez cnoty odwagi. Ona zdaje się bagatelizować niebezpieczeństwa, ona motywuje się poczuciem obowiązku i zachęca do aktywności. Strach paraliżuje. Dlatego trudno myśleć o ewangelizowaniu bez odwagi.

   Święty Paweł, niezwykle skuteczny ewangelizator, działał zawsze pod wpływem Ducha Świętego. Autor Dziejów Apostolskich wielokrotnie podkreśla, że to czy owo uczynił on „za natchnieniem Ducha Świętego\", że „Duch Święty nakazał\" albo „Duch Święty zabronił\". Oznacza to, że miał światło, że Pan wytyczył mu plan. Aby go jednak zrealizować, potrzebna jest chęć do działania i odwaga. Wobec Sanhedrynu nie zawahał się Paweł mówić o zmartwychwstaniu, co zapewne miało być wstępem do katechezy o Zmartwychwstałym. Nie było to już konieczne. Resztą pokierował Pan Bóg. Wielokrotnie tak właśnie jest: podsuwając zachętę do konkretnego działania Bóg nie oczekuje spełnienia wszystkiego. Oczekuje, byśmy mieli chęć i odwagę postawić pierwszy krok. Reszta należeć będzie do Niego.