To kwestia tłumaczenia - niektóre przekłady Pisma świętego powyższe słowa św. Pawła oddają nieco inaczej: „Wiem, komu zawierzyłem\". W odniesieniu do niewidzialnego Boga można by w zasadzie postawić znak równości między wiarą a zawierzeniem, choć z pewnością nie wszyscy wierzący są w stanie zawierzyć, to znaczy zaufać Bogu.

   Ten element w szczególny sposób podkreśla się w odniesieniu do osób życia konsekrowanego. Świętowanie prymicji czy ślubów zakonnych naszpikowane jest pochwalnymi tekstami na cześć wybranych przez Boga. Czy słusznie? No, chyba nie do końca... Apoteozowanie młodego człowieka, któremu udało się co dopiero studia skończyć, to zdecydowana przesada. Jeszcze nie wiadomo jak potoczą się jego losy i właśnie dlatego potrzebuje on wiele modlitwy.

   Przed laty wyszła książka pt. „Proboszcz, który stracił wiarę.\" Tytułowy proboszcz kiedyś zdiagnozował u siebie stan zawierzenia Bogu wystarczający na tyle, aby poświęcić Mu swoje życie. Był dobry. W zakresie intelektualnym plasował się w górnej części tabeli (coś jak u św. Pawła...) To go jednak zgubiło. Zajął się rozplątywaniem pajęczyny teorii filozoficznych i teologicznych, co w konfrontacji z praktyką życia ostudziło pierwotną miłość - tę czystą, prostą, dziecięcą. Miejsce aktów miłości zajęła rutyna, sucha praktyka, domagająca się uzasadnienia: „Dlaczego jeszcze to robię?\" Ponieważ go nie znalazł, uznał za uczciwe... odejść.

   By tak strasznego błędu uniknąć, trzeba - za radą św. Pawła - wciąż na nowo rozpalać charyzmat Boży, który jest w nas. Pokusa „zrozumienia Boga\" może okazać się zgubną, trwanie zaś w prostym zawierzeniu - pozwala trwać w pokorze i daje duchową radość.