Achab był królem królestwa północnego - Izraela, dążącym do zjednoczenia kraju. Prowadził liczne wojny, a z Fenicjanami sprzymierzył się przez małżeństwo z Jezabel, córką Etbaala, króla Tyru. Ta wprowadziła oficjalnie kult Baala i Asztarty w narodzie wybranym. To Bogu podobać się nie mogło. Prorok Eliasz, posłuszny Najwyższemu, upominał Achaba, przez co ściągnął na siebie jego gniew. Nie mógł jednak nie przekazywać tego, czego domagał się od niego Bóg. Wspomniane w pierwszym czytaniu posłannictwo miało być zapowiedzią - jak byśmy to dziś powiedzieli - sankcji gospodarczych przeciwko narodowi świadomie wybierającemu bałwochwalstwo: niebo nie ześle ani jednej kropli deszczu - aż do odwołania. Zapowiedź suszy działać musiała jak wyrok śmierci...

   Nie Achab jednak jest głównym bohaterem tego opowiadania. Uwaga nasza skupia się na Eliaszu, który jak mrówka występuje przeciwko słoniowi. W konfrontacji bezpośredniej nie miałby żadnych szans. Rozsądek z pewnością mu to podpowiadał, ale wiara w Boga i posłuszeństwo Stwórcy wzięły górę. Opłacało się. Bóg sam zadbał o jego bezpieczeństwo i to w sposób absolutnie nieprzewidywalny: ukryj się nad potokiem Kerit. To znaczy, że będziesz miał z niego wodę, a chleb i mięso będą ci dostarczały... kruki. Wolne żarty! Pewnie dla nas. Eliasz jednak uwierzył swemu Panu i przeżył bezpiecznie, z dala od swego prześladowcy.

   Każdy więc, kto wierzy z głębi serca, może śpiewać codziennie refren dzisiejszego psalmu: „Naszą pomocą jest nasz Pan i Stwórca\". I nie zawiedzie się.