Aż trudno w to uwierzyć, że ludzie nie są w stanie uczyć się na cudzych błędach. A może po prostu nie chcą? Przecież to nie takie trudne. Wystarczy badać historię, która - według łacińskiej maksymy powyżej - jest nauczycielką życia.

   Podejmując tę myśl zainspirowałem się dzisiejszym pierwszym czytaniem. Jest ono dalszym ciągiem tej samej Księgi Kronik, którą analizujemy do kilku dni. Nieodmiennie okazuje się na przytoczonych przykładach, że kto z Bogiem - rozsądny (nawet jeśli cierpi na tym świecie, tym godniejsze przygotowuje sobie miejsce w wieczności); kto zaś przeciwko Panu - okazuje się być głupcem, a konsekwencje ponosić będzie nie tylko w świecie przyszłym, ale już w doczesności zbiera żniwo bezrozumnego siewu.

   Wczoraj dowiedzieliśmy się, że po przewrocie dokonanym przez Jojadę i przywróceniu prawowiernego kultu Boga Jahwe, kraj zaznawał spokoju. Po cóż więc było wracać do kultów bałwochwalczych, które już wcześniej ściągały gniew Boży na pielęgnujących go? Dlaczego król Joasz, po śmierci kapłana Jojady (dzięki któremu już jako dziecko osiadł na tronie) nie tylko zgodził się na przywrócenie kultu Baala, ale i syna swego dobroczyńcy, proroka Zachariasza kazał zamordować? Serce, które nie trwało przy Bogu, z łatwością zaakceptowało zbrodnię...

   Tak dzieje się zawsze. O potwornych zbrodniach rewolucji francuskiej, wszelkich odmian komunizmu i faszyzmu dowiadujemy się po latach - jeśli chcemy się w to uczciwie zagłębiać. Okazuje się, że wspólnym mianownikiem wszystkich owych, szeroko rozumianych, propozycji społecznych, była nienawiść do Boga i do Kościoła. Jakie pozostało po nich żniwo, wszyscy wiemy. Nie dajmy się więc po raz kolejny zwieść szatańskim mirażom. To jedynie kolejne odsłony tego samego mitu, który nieuchronnie prowadzi do tych samych konsekwencji. Ster swego życia Bogu oddajmy i zażywajmy spokoju.