Ludzie Starego Przymierza na własne oczy widzieli rozstępujące się morze, dymiącą górę, podczas zawierania przymierza Boga z Mojżeszem i wiele innych cudów Bożej potęgi. Kiedy zbudowali świątynię w Jerozolimie, tylko kapłanom i lewitom wolno było wkroczyć w jej mury, a do Najświętszego Świętych, czyli tej części przybytku, która znajdowała się za zasłoną i skrywała Arkę Przymierza, wolno było wejść jedynie arcykapłanowi z dymem kadzielnym, modlitwą i... strachem - wszak było to miejsce „gdzie Bogu mieszkać się spodobało\".

   Dziś świat poszedł w innym kierunku. Może i za sprawą samego Boga, który Ciało swoje zostawił nam do spożywania? Takie spoufalenie! Zostałem ministrantem niedługo po zakończeniu Soboru Watykańskiego II. Mój ówczesny proboszcz był jego uczestnikiem i wiele opowiadał o zmianach, które za sprawą owego zgromadzenia biskupów będą się dokonywały. Stopniowo wchodziły więc zmiany do liturgii, z których najwidoczniejszą było odwrócenie kapłana podczas sprawowania Najświętszej Ofiary „twarzą do ludu\". W tym to czasie pewna staruszka z sąsiedztwa mocno pomstowała na fakt, że teraz to już ministranci nie boją się dotykać świętych naczyń liturgicznych. Co prawda czyniliśmy to z wielkim namaszczeniem, nie chwytając nigdy gołą ręką, ale zawsze przez biały ręczniczek, ale to i tak było zgorszeniem...

   Wielkość i majestat Boga rzeczywiście powinny przerażać. Jeśli tak nie jest to, albo z braku świadomości kim jest Bóg, albo dlatego, że - jak przekazał nam to prorok Jeremiasz - sam Pan zapewnia nam dostęp do siebie. „Bo kto inaczej miałby odwagę zbliżyć się do Mnie?\"