Przed ponad trzydziestu laty przy ówczesnej ulicy Zielonki w Wejherowie zawalił się dopiero co zbudowany czteropiętrowy blok mieszkalny. Dzięki Bogu nastąpiło to jeszcze przed jego zasiedleniem. Żartowano wówczas w mieście, że gdy do sądu wzywano kolejnych świadków tego zdarzenia, oczywiście szukając winnych, powołany cement odpowiedział „mnie przy tym nie było\". I sprawa stała się jasna. W ten sposób, niestety, rosły niektóre budowle za czasów komuny w myśl powiedzenia: „Lać wodę, sypać piasek - nie żałować materiału.\" Tyle, że nieszczęsny cement lądował na całkiem innych budowach...

   Po co ta anegdotka? Ma ona mianowicie zilustrować kategoryczną potrzebę istnienia wiary. Ta bowiem jest spoiwem naszych pragnień i boskiej mocy. Przypominamy sobie sytuację z Nazaretu, gdzie Pan Jezus „nie mógł zdziałać żadnego cudu z powodu ich niedowiarstwa\". Moc Bożej łaski jest nieograniczona. Skoro z niczego potrafił Bóg stworzyć tak piękny świat, nie ma dla Niego rzeczy niemożliwych. I rzeczywiście realizuje On swoje plany niezależnie od nas. Gdy jednak chodzi o przyjście z pomocą naszym potrzebom, konieczna jest jednak wiara. Inny ewangeliczny bohater, który błagał Chrystusa o zdrowie dla swego dziecka, usłyszał pytanie: „Wierzysz, że mogę to uczynić?\" Przytomnie odpowiedział szybko: „Wierzę Panie, ale zaradź niedowiarstwu mojemu.\" Wiara była więc potrzebna. Oczywiście nie bezwzględnie, bo można powiedzieć, że Pan Bóg CHCE potrzebować naszej wiary - to On sam taki warunek ustalił. W dzisiejszej Ewangelii mamy jednak do czynienia z czymś tak wyjątkowym, że nasz Pan się zadziwił: „Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w Izraelu\". Czym się owa wiara wyraziła? Prostym, pokornym zdaniem, które przez wieki powtarzamy w każdej Mszy św. jest szczera wypowiedź setnika: „Panie, nie jestem godzien, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja.\"