Po wyczynach Pana Jezusa dokonanych na szerokim terytorium Palestyny, nie było wątpliwości, że jest to osobowość wyjątkowa. Dlatego pewnie ludzie tworzyli sobie rozmaite teorie na Jego temat. Słyszymy, że niektórzy uważali Go za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za jednego z proroków. To jednak jest rodzaj sondażu ulicznego. Nie mogło to zadowolić naszego Pana. On przecież wchodził w osobiste relacje z ludźmi nie po to, aby Go określano, nazywano, utożsamiano... Osobiste wyjście Chrystusa do człowieka domaga się bardzo osobistej, intymnej odpowiedzi na pytanie: „Kim Ja dla ciebie jestem?\" Każdy z nas winien odczuwać na sobie jakiś rodzaj niepokojącego spojrzenia Pana, w którym zawarte jest powyższe pytanie...

   Co do dzisiejszej Ewangelii zastanawiające jest też to, że gdy padła oczekiwana odpowiedź, określająca Pana Jezusa jako Mesjasza Bożego, On z całą mocą zabronił uczniom to rozpowiadać. O co chodzi? Czyż inni również nie powinni Go takim ujrzeć, dostrzec w Nim Mesjasza? Z pewnością, ale może chodzi o coś innego. Przecież Chrystus Pan stale był pośród ludzi i wciąż zmieniał miejsce swego pobytu. Oznacza to, że każdemu dawał szansę poznania Siebie. A poznawany był tylko od najlepszej strony - skoro innej nie posiadał... Każdy więc uczciwie poszukujący odpowiedzi na postawione pytanie, musiał dojść do podobnego wniosku. Chociaż... może trzeba było pójść jeszcze dalej? Przecież On jest kimś więcej niż zapowiadanym Mesjaszem - On jest Synem Bożym! Być może dlatego postawił im Pan zakaz propagowania prawdy, do której doszli, bo nie jest ona wcale ostateczna?

   Dziś nie powinno być w tym względzie wątpliwości - wiemy, że Jezus z Nazaretu to Syn Boga żywego, to sam Bóg. Jeśli jednak tak jest, to czy właściwe są moje do Niego relacje? Czy kocham Go wystarczająco i czy w oczekiwany sposób wypełniam Jego wolę?