W ten sposób widzi to św. Paweł i pewnie wie, co mówi, skoro sam był gorącym zwolennikiem Prawa starotestamentalnego, upatrującego zbawienia w pełnieniu uczynków. Przyszedł jednak czas, w którym i on zrozumiał, że za małym jest człowiek, aby móc cokolwiek ofiarować swemu Bogu. Owszem, największe nawet ofiary przez niego złożone mogą być uznane za wyraz dobrej woli, ale nie są one w stanie dać niczego naszemu Panu, co mogłoby Go choć odrobinę wzbogacić. Dlatego chce nas św. Paweł przestrzec przed zbytnią ufnością w wartość spełnianych przez nas uczynków. Tak naprawdę bowiem wszystko pochodzi z wielkiej łaskawości Boga. To On powołuje, On sił dodaje, Jego dziełem jest wszystko, cokolwiek nam uda się spełnić. Obiektywnie rzecz biorąc niewiele znaczymy wobec Boga. Ten jednak pragnie dać nam poznać - jak byśmy to dziś powiedzieli - wartość naszej podmiotowości. Dlatego chce nas potrzebować, zaprasza do współpracy, a jej efekt ma tym większe znaczenie, im mniejsze sobie przypisujemy. 

   Chce więc św. Paweł powiedzieć, że to co jest nasze, to wiara w Boga - choć i to nie do końca prawda, bo jej obudzenie też jest dziełem Pana. Bogu to jednak wystarczy. Ma wówczas na czym budować, bo przypisywanie sobie jakichkolwiek zasług przez człowieka jest podłożem pychy, na tej zaś nie da się wnieść niczego.