Każdy z nas wie, że to nie to samo. Boleśnie przekonał się o tym Judasz,potem i św. Piotr, i inni... A my? Liturgia Słowa każe nam dziś ze spokojem podejść do tego problemu.

  Św. Łukasz we fragmencie Ewangelii na dziś przygotowanej opisuje wydarzenie uzdrowienia jakiego dokonał Chrystus na dziesięciu nieszczęśnikach, dotkniętych straszliwą, nieuleczalną, a przy tym wyjątkowo mało higieniczną chorobą. Wszyscy oni byli ludźmi wierzącymi w Boga jedynego. Wnioskujemy to z kontekstu: Jeden, który wykazał potrzebę wdzięczności był odrzucanym przez Żydów Samarytaninem... Ale tylko on potrafił podziękować, tylko on był w stanie docenić wartość dokonanego na nim cudu i zachować się... jak człowiek. Pozostali? Cóż... byli ludźmi wierzącymi, ale tak bardzo zapatrzonymi w siebie. Czy brak wdzięczności można utożsamiać z brakiem wierności? Niekoniecznie. Gdy jednak traci się potrzebę okazywania wdzięczności Bogu, to czy nie jest to początkiem niewierności? Takie stopniowe, malutkie oddalanie się...

   Naaman, wódz wojsk syryjskich z Bogiem Izraela raczej niewiele miał wspólnego. Ale zwróćmy uwagę, jak odmienną w odniesieniu do wyżej wspomnianych wierzących, wykazał się postawą. Wdzięczność swoją pragnął wyrazić wobec Elizeusza, którego potraktował jak cudotwórcę. Chciał odpłacić kosztownościami, bogactwem... Biedny nie rozumiał jednego: wszystko to wobec Boga ma wartość błota. Dlatego uświadomiony przez proroka zdobył się na symboliczny gest, z jednej strony wyrażający zwykłą ludzką wdzięczność, z drugiej zaś przywiązanie do Wyzwoliciela. Znakiem owego przywiązania miała być ziemia obcego Boga, na którego terytorium nie mógł Go czcić - obowiązek wzywał go do ojczyzny. U siebie jednak, ale na „ziemi Boga Cudotwórcy\" odtąd będzie oddawał chwałę Jedynemu. Tak oto niewierzący uwierzył i zawstydził wierzących.

   Postawa wdzięczności znakomicie ułatwia dochowanie wierności względem Tego, który zawsze wiary dochowuje.