Pamiętamy zapewne z dzieciństwa wierszyk o Pawle i Gawle, co w jednym stali domku... Paweł przedstawiony w nim został jako cichy, spokojny, co to - w przeciwieństwie do swego sąsiada - \"nie wadził nikomu\". Na trochę podobnej zasadzie przedstawiony został w dzisiejszym psalmie responsoryjnym \"szczęśliwy człowiek\", który za radą występnych nie idzie, na drogę grzeszników nie wchodzi i w gronie szyderców nie zasiada - choć z pewnością nie jest mu łatwo taki styl życia zachować. Sama jednak dobroć i unikanie złego nie czynią zeń nikogo wyjątkowego. O własnych bowiem siłach nie mógłby tego dokonać. To Bóg jest jego siłą. Stąd wszystko, co czyni jest udane... Dlatego tak mu się szczęści mimo wyraźnego sprzeciwu wobec tendencji tego świata.

   Ktoś taki, według logiki pierwszego czytania, kierując się duchowym natchnieniem, odznacza się wyłącznie duchowymi cnotami. Ci zaś, którzy podejmują próby zaradzania  napotykanym problemom osobiście przy wykorzystaniu dostępnych mu narzędzi w rozumieniu wytworów rąk ludzkich czy ludzkiego umysłu, polegają na własnych siłach. Stąd tylko krok do nie uwzględniania w ogóle  działania Boga w życiu, a to już jest pycha. Nic więc dziwnego, że owocem tego jest cały katalog wad wymienianych przez św. Pawła w pierwszym czytaniu.