W dniu dzisiejszym obchodzimy wspomnienie św. Jana Pawła II. Po jedenastu latach od jego śmierci jesteśmy wciąż dumni z tego, czego dokonał w Kościele, jak odświeżył ducha wiary w wielu wspólnotach na różnych kontynentach, jak rozbudził młodzież do oddania życia Chrystusowi. Jego postawa była wypadkową osobistego geniuszu, religijnego wychowania, doświadczeń czasu wojny i zniewolenia komunistycznego, a przede wszystkim głębokiej wiary, w której przez Maryję oddawał się całkowicie Bogu. Po jego śmierci wielu mówiło, że nie będzie już takiego papieża, że był jedyny, wyjątkowy... Być może, ale przecież to nie tylko papież porywa ku Bogu, nie tylko on wskazuje na miłosiernego Chrystusa. Pierwszymi nauczycielami w tym względzie są rodzice, dalej: dziadkowie, rodzice chrzestni, katecheci, kapłani itd. Święty Paweł wyraził to bardzo klarownie w dzisiejszym pierwszym czytaniu, gdy mówi „On ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami dla przysposobienia świętych do wykonywania posługi, celem budowania Ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa\". Tak, właśnie - to ów ostateczny cel jest najistotniejszy, a najważniejsze jest to, że Ten, który ustanawia, w swoich zbawczych planach nie pominął nikogo. Chce skorzystać z pomocy każdego człowieka, niezależnie od jego statusu materialnego, intelektualnego, zdrowotnego itd. Każdy może Bogu się przydać. Pytanie tylko: czy chce?