Jaką wartość mają słowa? Ileż są w stanie wyrazić albo też zaciemnić... Dlatego same z siebie zwykle niewiele znaczą - chętniej badamy je na ustach mówców. Tam dochodzi kolorystyka: emocje, mimika, ekspresja. Te same słowa wypowiedziane w inny sposób mogą znaczyć zupełnie coś innego. Bliźniaczo podobne frazy w ustach innych osób zupełnie inaczej mogą zostać odczytane. Aby nawiązać do dzisiejszej Ewangelii: nadęty pyszałek, choćby używał najpiękniejszych słów, nie obudzi sympatii, ale gdy to samo włożyć w usta pokornego biedaka, rozmiękczy wiele serc. Nasze, ludzkie kontakty opierają się na - można powiedzieć - przekazie wielowarstwowym (jak wskazano wyżej: emocje, mimika, tempo wypowiedzi, ekspresja...). Muszą one ze sobą współgrać, no i wypływać ze szczerego serca. Szczerość - być może to właśnie ona odgrywa tu największą rolę. Ta bowiem w połączeniu z pokorną świadomością osobistych niedostatków na pewno jest w stanie wzruszyć i sprowokować do udzielenia pomocy. Tak nam to właśnie przedstawiają dzisiejsze czytania. Nie warto się więc łudzić, że artystycznie napisane modlitwy (być może jeszcze z towarzyszeniem instrumentów?) mają przywilej zdobywania nieba. Syracydes w dzisiejszym pierwszym czytaniu poucza nas, że „modlitwa biednego przeniknie obłoki i nie ustanie, aż dojdzie do celu”. Wspomnianą biedę niekoniecznie jednak należy utożsamiać z kon-dycją materialną, choć ta zwykle sprzyja postawie pokornej. Biblijny biedny to też człowiek - mówiąc współczesnym językiem - „nieustosunkowany”, czyli nie mający znajomości czy koneksji, a więc zmuszony do liczenia jedynie na siebie. Albo? No, właśnie - ktoś taki zwykle przede wszystkim liczy na Boga, na Jego wsparcie. I to w zasadzie wystarczy. Właśnie takich kocha Pan najbardziej i z takimi jest w stanie zawojować świat.