Pisma świętego nie wolno fragmentaryzować. To znaczy, że jego sensu doszukiwać się trzeba w szerokim kontekście. Kiedyś, dawno temu, jeden z moich kolegów (jeszcze nie kapłan) miał dość długą rozmowę z Świadkami Jehowy. Wśród wielu poruszanych tematów pojawił się i ten dotyczący zbawienia wiecznego. Jego rozmówcy przedstawiali wizję owych stu czterdziestu czterech tysięcy opieczętowanych i mocno obstawali przy tym stanowisku, że to właśnie jest ostateczna liczba zbawionych. Na co on, dość ubawiony tak literalnym traktowaniem Biblii, zapytał: Jak w takim razie będzie z wami, skoro jest was na świecie około dwóch milionów? Czy będziecie rotacyjnie zasiedlać niebo, czy też może jedynie wasi przedstawiciele w waszym imieniu obejmą niebo? Odpowiedzi nie pamiętam, bo była dość zawiła, a przy tym długa. A wystarczy przecież przeczytać kolejny werset, który mówi o wielkich tłumach, których nikt nie mógł policzyć.

   Dzień dzisiejszy jest wielkim świętem ludzi wierzących, którzy dzielą dziś radość swoich sióstr i braci, którym udało się dotrzeć do portu ostatecznego przeznaczenia. Nie są to, oczywiście. jedynie przedstawiciele ludzi wierzących, wyjęci z Litanii do wszystkich świętych. Kościół, na mocy udzielonego mu przez Chrystusa prawa, jedynie niektórych ogłosił świętymi i błogosławionymi. Nie ma jednak wątpliwości, że w gronie już uszczęśliwionych znajduje się wielu naszych przodków, którzy może i krwi nie przelali za wiarę, nie ufundowali klasztoru i nawet nie myśleli o powołaniu zakonnym, ale w swej codzienności okazywali Bogu wielką miłość i usiłowali ją przelewać na bliźnich. Owe babcie piastujące wnuków, cerujące im skarpety, ojcowie pracujący w pocie czoła z myślą o swoich dzieciach, matki okrywające nocami swe chore pociechy... Jakże wielu będzie tam tych, którzy „tylko\" wykonywali to, co do nich należało. Jeśli pójdziemy w ich ślady, to i cel ich osiągniemy.