W dniu wspomnienia Wszystkich Wiernych Zmarłych myśli nasze biegną ku tym, których znaliśmy, kochaliśmy, którym mniej lub więcej zawdzięczamy, a którzy dziś zdani są już wyłącznie na Miłosierdzie Boże. Gdy jeszcze żyli można było podejmować rozmaite środki w celu przedłużenia im życia lub poprawienia jego komfortu - wszystko w sferze doczesności. Dziś są już poza ten zakres jest im zupełnie obojętny. Teraz liczy się jedynie oczyszczenie duszy, takie jej oszlifowanie, które pozwoliłoby na rychłe zjednoczenie się z Bogiem w niebie. Tymczasem wielu z nas, ludzi wierzących, wypiera niejako ze świadomości przybliżanie się tego innego świata jakby w ogóle miał się nie ziścić.

   Za przykład może posłużyć dzisiejsza Ewangelia z drugiej Mszy św., mówiąca o wskrzeszeniu Łazarza. Pan Jezus dokonał cudu - trochę jakby od niechcenia. Kto jak kto bowiem, ale On na pewno wiedział, że powrót z tamtego świata nie należy do przyjemnych. Marta też - choć spełniła w tym wypadku rolę podobną do Matki Najświętszej w Kanie Galilejskiej - nie nalegała zbytnio. Powiedziała tylko „gdybyś tu był, mój brat by nie umarł\". To wystarczyło. Nie było nacisków, nalegania, upartych próśb - wszystko w pełnym poddaniu się Jego woli. A Pan Jezus chce okazywać dobroć. Zawsze. Dokonał się więc cud, który miał być jedynie potwierdzeniem, że ma On władzę nad życiem i śmiercią. Jednak powrót do poprzedniego życia nie jest w stanie zadowolić tego, który choć skrawek wieczności widział. Życie poprzednie zostało mu więc zwrócone prawdopodobnie dla dobra sióstr, którymi miał się jeszcze czas jakiś opiekować, bo pewnie wolałby pozostać tam, gdzie jedynie na chwilę się znalazł.