Umierał człowiek, ojciec rodziny, "obrotny rządca", który umiał radzić sobie w życiu. Zgromadził małą fortunkę lokując ją w złocie - takie były czasy. Nie miał jednak zamiaru udzielić czegokolwiek swoim niezaradnym i leniwym synom. Sakiewkę ze złotem trzymał tak mocno, że nie sposób było wyjąć jej z zastygłej po śmierci dłoni. Synowie obcięli więc sakiewkę, zostawiając ojcu fragment nieużytecznego płótna.
   Zawołanie Koheleta z dzisiejszej liturgii Słowa sunie przez wieki, stając się głosem rozsądku i przerażenia. Dla jednych jest ostrzeżeniem, dla drugich zaś pociechą w trudnościach znoszonych tu, na ziemi - aż do czasu.
   Zamiarem ani Chrystusa Pana, ani Koheleta nie było napawanie strachem swoich słuchaczy, a jedynie zwrócenie uwagi na to, co najcenniejsze, co najważniejsze - aby nie zatracić istoty, celu ostatecznego. Pismo św. pełne jest wskazań tego rodzaju, aby człowiek, powołany do rzeczy wielkich, wyniesiony do wielkich godności, zaliczony do przyjaciół Boga, nie potknął się na tym, co mało istotne, przemijalne, konieczne zaledwie na krótkich dystansach. Nie warto przywiązywać się do rzeczy materialnych. Wiemy o tym, a przecież to takie trudne. Nie można dopuścić do tego, aby cokolwiek z rzeczy ziemskich bardziej liczyło się dla nas od wiecznych.