Doprawdy wzruszająca jest wiara tych ludzi, którzy dowiedziawszy się o obecności Chrystusa w ich stronach, przychodzili tłumnie ze swoimi chorymi i bolejącymi, mając tylko jedno pragnienie: „żeby przynajmniej frędzli Jego płaszcza mogli się dotknąć". W jakimże kontraście stoi ta scena do wydarzeń z Nazaretu, gdzie - jak powiada Ewangelista - Chrystus „nie mógł zdziałać żadnego cudu z powodu ich niedowiarstwa". Oto ludzie, którzy u Jego boku się wychowywali, nie potrafili dostrzec wielkości swego Rodaka, Ziomka swego i w ten sposób na nic przydały się nawet Jego Boskie moce. Nie mógł nic zdziałać... Tym natomiast wystarczyłoby otarcie się z wiarą o frędzle Jego płaszcza. Podobną wiarę znacznie później wykażą ci, którzy słysząc o cudach, zdziałanych przez Piotra, marzyli o tym, by choć jego cień położył się na nich. Mało tego! Odzyskiwali zdrowie.

Jakże wiele zależy od wewnętrznego usposobienia wiary. Ona nie tylko otwiera bramy serca dla działania Bożych mocy, ale i sama dopełnia niejako ich działanie.

Wiara Piotra, doświadczonego rybaka, znajdującego się nocą na środku wzburzonego jeziora, okazała się wystarczającą - bynajmniej na tyle, aby nie poddać się nastrojom lęku i paniki, ale by wypowiedzieć absurdalną, zdawałoby się, prośbę: „Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie!" Jakiegoż więc cudu i tu dokonała wiara prostego człowieka! Prośba człowieka - odpowiedź Boga - wiara Piotra - moc łaski Bożej. Z takiej właśnie kombinacji powstał nie dający się wytłumaczyć cud kroczenia po wodzie. Wszystko szło dobrze do czasu, gdy Piotr nie zaczął racjonalizować. Cóż z tego, że to niemożliwe? Przecież dzieje się. Będąc w bezpośredniej bliskości Boga, bardzo często trzeba zawiesić prawa logiki, by nie stawiać przeszkód Bożemu działaniu. Pamiętajmy o tym, że najważniejszym jest to, aby trwać blisko przy Bogu - o resztę On sam zadba.