Świętych i błogosławionych mamy w Kościele całą plejadę. (Mowa oczywiście o tych, którzy oficjalnie za takich uznani zostali.) Ich wspomnienia, święta czy uroczystości obchodzimy najczęściej w dniu ich narodzin dla nieba, jak to mówimy, czyli w dniu ich śmierci. Czasem bywa inaczej, ale tylko w wypadku św. Jana Chrzciciela w kalendarzu liturgicznym oznaczony jest zarówno dzień jego narodzin jak i śmierci. To świadczy jak ważna jest to postać w dziejach zbawienia.

   Dziś, jak to w uroczystość, liturgia Słowa przedstawia mamy trzy czytania. Można by się zastanawiać, jakie myśli główne w poszczególnych z nich zostały zawarte, każdy jednak ma prawo zwrócić uwagę na co innego. Spróbujmy jednak wyłuskać owe trzy myśli i ustawić je w odwrotnej kolejności, czyli od Ewangelii: 1) „Kimże będzie to dziecię?\" 2) „Nie jestem tym, za kogo mnie uważacie.\" 3) „To zbyt mało iż jesteś mi sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela.\" Wszystkie je można odnieść do patrona dnia dzisiejszego. Cudowne okoliczności jego poczęcia, oczekiwania na poród, a przy okazji odzyskanie mowy przez Zachariasza, już wskazywały na wyjątkowość tego „dziecięcia\". On jednak prawdopodobnie zawiódł nadzieje wielu oczekujących, gdy wybrał życie ciche, poświęcone Bogu w modlitwie. Stąd owo „nie jestem tym...\" A wreszcie słowa z pierwszego czytania, które są głosem Boga sprzed wieków, mówiące o Jego planach względem wybrańca: nie tylko odnowisz wiarę we Mnie, ale dzięki tobie Moje światło rozejdzie się aż po krańce ziemi. Nie udałoby się to bez Janowej pokory i oddania Bogu. Tak musiało być: urodzony w kapłańskiej rodzinie, wcześnie osierocony - stąd Bóg stał się dla niego wszystkim - a potem już wszystko proste, skoro sam Bóg działa w tak posłusznym i oddanym narzędziu.