Dziś obchodzimy święto św. Benedykta z Nursii, opata. Jego miłość do Boga i zawierzenie Mu zaowocowały nową formą życia poświęconego Najwyższemu. Wielu ludzi umiało to docenić, zadziwić się nad ofiarą i poświęceniem mnicha i jego towarzyszy. Sami nie wchodząc na tę drogę starali się jednak na różne sposoby wspierać tych, którzy według reguły przez Benedykta wymyślonej, starali się ofiarować swoje życie Bogu na wyłączną własność.

   Obecnie ludzi chcących tak pokierować swoim losem jest zdecydowanie mniej niż w tamtych czasach. Dlaczego? Czyżby Pan Bóg nie powoływał aż tylu? A może powołani nie widzą w takim życiu żadnej wartości i po prostu starają się żyć według własnego pomysłu?

  To trochę tak jak z dziećmi, które przecież z natury rzeczy lubią się bawić i przede wszystkim chciałby się bawić. W każdej jednak grupie dzieci znajdują się takie, które przezwyciężają w sobie chęć do zabawy i rzucają się na książki. W opinii rówieśników zyskują miano „dziwaków\" lub „kujonów\", a oni tymczasem gromadzą wielkie pokłady wiedzy, które - bywa - prowadzą je w przyszłości na najważniejsze stanowiska w państwie czy w biznesie. Wtedy przychodzi refleksja wśród „normalnych\" i może pewna refleksja, że jednak warto było wówczas trochę poświęcić, by zyskać tak wiele... W perspektywie życia wiecznego, poświęcając wiele, zyskać można wszystko.