Jakże kochane jest dziecko, gdy się urodzi! Rodzice zrobiliby dla niego wszystko – i dziecko to czuje. Wystarczy, że zapłacze – już biegną do niego a gdy buźkę wygnie w podkówkę – biorą je na ręce. Bardzo szybko wyczuwa ono ten mechanizm i wykorzystuje skrzętnie z niego korzysta. Przychodzi jednak czas, gdy musi ono choćby w małej części podjąć odpowiedzialność za siebie: dbanie o porządek na swoim biurku, odrabianie lekcji, wyrzucanie śmieci itd. Jeśli rodzice nie zorientują się w porę i nie rozpoczną edukować swego dziecka w tym kierunku, to wychowają egoistę, zapatrzonego w siebie, leniwego, żerującego na innych. Problem stanie się jeszcze większy, gdy spotka ono na swojej drodze człowieka, z którym dobrze mu być i uwierzy, że to miłość. Jeśli to przerodzi się w małżeński związek, to jest szansa na szybki jego rozpad, bo miłość to przede wszystkim dawanie, poświęcanie się, zapominanie o sobie. Dlatego właśnie mówi Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii o konieczność umierania – tak jak ziarno. Tylko pod warunkiem obumierania jest ono w stanie wydać z siebie źdźbło, następie kłos i wiele ziaren. Jest w stanie zmultiplikować życie, jeśli tylko przestanie troszczyć się o siebie.

To przecież nie utopia, tak przecież się dzieje w wielu rodzinach. Rodzice, od chwili powitania w swojej rodzinie potomka, już w zasadzie nie mają swojego, prywatnego życia – od tej pory wszystko jest już dla niego, dla dziecka. W najjaskrawszy sposób ten rodzaj poświęcenia przejawia się w życiu męczenników, jak choćby patrona dnia dzisiejszego, św. Wawrzyńca – całkowite oddanie się Bogu aż do ofiary z własnego życia i to w sposób męczeński. Człowiek Bogu oddany już niczego nie pragnie dla siebie, ale wszystko co od Niego otrzymał chce rozdać, obdzielić tym cały świat, by tylko inni byli szczęśliwi.

Umiejętność składanie wielkich ofiar zdobywa się przez drobne ćwiczenia pokory, miłości, służby i poświęcenia. Od drobiazgów się zaczyna.