Historia narodu wybranego jest ciągiem wzlotów i upadków, przejawów potęgi i totalnego osłabienia, a wszystko to jest zwykle efektem relacji wiążącej go z Bogiem i wierności przymierzu. Gdy bowiem naród oddalał się od Boga, przyvhodziły klęski i upokorzenia, gdy zaś trwał w jedności ze swoim Panem - cieszył się pokojem i bogactwem.

    To nauka, którą przekazywano z pokolenia na pokolenie. Tym razem jednak jedt inaczej: natchniony autor słowem nie wspomina o jakichkolwiek odstępstępstwach Hebrajczyków. Żyli oni w obcej ziemi, w jej najzasobiejszej części i pewnie zadowoleni byli z losu, jaki im przypadł. Nie była to jednak ani ich ziemia, ani ich zadanie. Nadszedł już czas, by się przebudzić i przemyśleć zlecone im posłannictwo. Tym razem nie grzech był powodem ciężkiego dla nich doświadczenia, ale czekające ich zadanie. Marsz ku ziemi obiecanej oraz czekające ich walki wymagały zaprawienia ich w boju. Dlatego możemy powiedzieć, że uprzykrzenie im życia przez Egipcjan było rodzajem poligonu, bazy ćwiczebnej, która zahartować ich miała na trudny czas. Przy okazji miała też być utwierdzeniem w wierze, ugruntowaniem zaufania do Boga, który wszystko może.