Ileż potrzeba łaski, ileś osobistego doświadczenia, jak wiele tęsknoty zaznać, aby wypowiedzieć powyższe słowa! Są one bardzo podobne do tych, które kilka wieków później wypowie św. Augustyn: „Niespokojne jest serce moje, dopóki nie spocznie w Tobie, mój Boże.\"

   Patronka dnia dzisiejszego, św. Maria Magdalena, spętana mocą złych duchów spotkała Chrystusa, a uzdrowiona nigdy już Go nie opuściła. Niestety, na przestrzeni wieków utożsamiano św. Marię Magdalenę z ową jawnogrzesznicą, która łzami obmywała stopy Pana Jezusa i włosami je wycierała. Było w tym coś bardzo pocieszającego i sympatycznego, bo stało się nie tylko potwierdzeniem wielkiego miłosierdzia Bożego, ale też i ogromnych możliwości drzemiących w ludziach, którzy nawet po największych upadkach wydźwignąć się mogą na wyżyny świętości. Rzeczywiście piękne, tyle że... dla samej Magdaleny bardzo krzywdzące. Okazuje się bowiem, że nie ma podstaw do tego, by utożsamiać wspomniane osoby.

   Od św. Jana dowiadujemy się, że Pan Jezus wypędził z Marii Magdaleny siedem złych duchów, ale to absolutnie nie oznacza, by którykolwiek z nich był duchem nieczystości. Natomiast sama zainteresowana od chwili uzdrowienia, z wdzięczności usługiwała Mu i już Go nie opuściła aż po krzyż. Nawet wówczas, gdy nie zdali egzaminu apostołowie, ona przy Nim trwała. Mało tego: gdy oni przestraszeni zamknęli się w Wieczerniku, ona wczesnym rankiem pobiegła do grobu Tego, którego na zawsze już ukochała. Przerażona pustką grobu niemal natychmiast została pocieszona widokiem Zmartwychwstałego. Pobiegła więc do Chrystusowych uczniów, by skłonić ich do aktywności. W ten sposób stała się apostołką apostołów.

   Można powiedzieć, że miłość i tęsknota zostały nagrodzone. To prawda, ale czymże one są w odniesieniu do tęsknot za wieczną szczęśliwością? I czymże jest ich zaspokojenie wobec niewyrażalnego piękna i bogactwa królestwa, do którego Pan nas zaprasza?