... a sobie źle. Tak mawiali nasi przodkowie. Z jednej strony to zrozumiałe, że gdy chce się komuś pomóc, nie obejdzie się bez własnej straty. Nie chodzi tylko o kwestie materialne, ale nawet o zwykłą stratę czasu, gdy komuś chce się go poświęcić, by go wesprzeć.

   Nie ma wątpliwości, że Boża interwencja w Egipcie podjęta została na wyraźne prośby i błagania udręczonego, zniewolonego ludu. Boże przedsięwzięcie było ogromną operacją rozłożoną na lata, poczynając od cudownego ocalenia Mojżesza i przygotowania go od strony intelektualnej, organizacyjnej oraz duchowej do podjęcia tej wielkiej misji. Kiedy jednak wydawało się, że wszystko owi wyzwoleńcy mają już za sobą, zaczęły się kłopoty wewnętrzne: niezadowolenie i narzekanie. No, mogło się to przydarzyć - czyż i w naszym narodzie nie znaleźlibyśmy podobnych momentów? Najgorszym jednak było to, że w tak krótkim czasie doszło do tak straszliwego zafałszowania obrazu niedawnej niedoli. Padające słowa z ust Hebrajczyków są wierutnym kłamstwem w jasnym świetle stawiającym czasy niewoli. Wszystko to jednak było jedynie próbą ze strony Pana Boga. Powinni się w tym rozeznać i wykazać nieco cierpliwości. Najtrudniejsza w tym wszystkim misja Mojżesza. To stanął „między młotem a kowadłem\", na nim skupiło się całe niezadowolenie współbraci. Na takie jednak chwile - a Mojżesz dobrze o tym wiedział - zdecydowanie potrzebna jest modlitwa. Gorąca, żarliwa i szczera modlitwa, w której człowiek o tyle zazna pocieszenia, o ile stanie przed Panem w postawie autentycznej pokory i bezradności. Wtedy na pewno zmiłuje się Bóg.