Po co obchodzimy rocznice czy uroczystości? Dotyczą one najczęściej jakichś ważnych wydarzeń lub osób, dzięki którym owe wydarzenia mogły się dokonać. Od wieków mówi się, że historia magistra vitae est, czyli historia jest nauczycielką życia. Takie spojrzenie pomaga nie tylko unikać błędów, dzięki którym nie powiodły się jakieś zamierzenia w przeszłości, ale przede wszystkim z wdzięcznością spojrzeć na ludzi, którzy często z narażeniem życia lub wprost je poświęcając bronili wyższych wartości, przyczyniali się do ocalenia życia innym albo walczyli o wolność. To pozwala z pokorą spojrzeć na siebie i własne działania. Historia nie rozpoczęła się wraz z naszym przyjściem na świat...

   Z podobnego motywu Jozue, gromadząc w Sychem „wszystkie pokolenia Izraela\" wyświetlił im historię działania Bożego w ciągu wieków, które doprowadziły ten naród do tak komfortowej sytuacji, w jakiej się znalazł. Pamięć jest ulotna, dlatego trzeba nieustannie przypominać, że to właśnie Bogu zawdzięczają obecny status. To winno budzić wdzięczność względem Niego i ułatwić zachowanie postawy pokory. Rozsądek powinien dopowiedzieć resztę: jeśli przez wieki posłuszeństwo Bogu przekładało się na całe łańcuchy łask i błogosławieństw, to przy tym Bogu trzeba trwać i wiernie realizować Jego plany. To się po prostu opłaca.