To stwierdzenie pada dość często, gdy chcemy pomóc komuś, kto - jak my niegdyś - boryka się z trudnościami dającymi się dość łatwo pokonać, jeśli wie się jak. Po co wyważać otwarte drzwi? Po co tracić czas?    Istnieje jednak pewne zastrzeżenie: jeśli ktoś miałby skorzystać z mojej rady, musi mnie darzyć zaufaniem. (Bazują na tym reklamodawcy, wykorzystując wizerunki znanych aktorów, sportowców czy artystów.) Trzeba jednak psmiętać, że nie ma uniwersalnego środka na każdą dolegliwość ani gotowego rozwiązania na podobne nawet przypadki. Pewien, nie grzeszący pokorą student, lubił odwiedzać kolegów w akademickich pokojach i - gdy zobaczył u nich jakąś książkę, którą sam posiadał lub przedmiot, czy urządzenie elektroniczne, stwierdzał krótko: \"To jest dobre - ja to mam\". (Tak, jakby wszystko inne, co znajdowało się w posiadaniu gospodarza, a nie miało swojego odpowiednika u rzeczonego gościa, nie przedstawiało żadnej wartości...)   Stąd wynika, że największa wartość winna też być przedstawiana jak najpokorniej. Dotyczy to zwłaszcza Wartości Najwyższej, jaką jest Bóg. Czasem ludziom wierzącym w Niego wydaje się, że to nic trudnego. Tymczsem wiara jest przecież łaską: \"Nikt nie może przyjść do Mnie, jeśli go nie pociągnie Ojciec.\" Przy wskazywaniu na tę Wartość nie można być nahalnym jak nieopanowany kupiec, bo głoszenie Chrystusa nie jest handlem. Dlatego też  można z całym przekonaniem odsunąć od siebie obawy o to, że \"co mnie pomogło, tobie nie musi\", bo Chrystus jest Osobą i to boską, i jest lekarstwem na wszelkie dolegliwości. Dlatego tym bardziej umniejszyć trzeba własną rolę w tym działaniu rozumiejąc, że jesteśmy jedynie narzędziami w Bożym działaniu.   Pięknie spisał się w tym względzie Filip z dzisiejszej Ewangelii. On tylko dał świadectwo spotkania z Chrystusem i swego rozmówcę przyprowadził do Niego. Wszystko. Oddziaływanie zaś Pana było tak potężne, że ostatecznie Natanael dla takiej Wartości gotów był oddać swoje życie.