Tak właśnie uczyli nas rodzice. I dlatego w domach wisiały kropielniczki, dlatego przed i po posiłku należało się przynajmniej przeżegnać, podobnie zresztą z rozpoczęciem podróży czy jakiejś ciężkiej pracy. Piękną ilustracją słuszności takiej postawy jest dzisiejsza Ewangelia.

   Najpierw jednak zwróćmy uwagę na okoliczności. Oto Pan Jezus naucza, a tłumy cisną się do Niego, aby Go słuchać. Obrazek godny pozazdroszczenia. Mówił im przecież o królestwie Bożym, a oni nie tylko chcieli Go słuchać, ale wprost cisnęli się na Niego. Dziwić może uwaga o rybakach, którzy w tym czasie płukali sieci. Z dalszego dialogu z Mistrzem dowiadujemy się, dlaczego nie byli zainteresowani: całonocny połów nie przyniósł absolutnie żadnego rezultatu. Byli więc przygnębieni, sfrustrowani i mieli wszystkiego dość. Ale oto Pan Jezus sam wychodzi im naprzeciw i prosi o przysługę. Wchodzi do łodzi, ta nieco odbija od brzegu, a On sam może już bezpiecznie głosić słowo, które teraz docierać będzie i do rybaków.

  Żadnego jednak gestu dobroci nie pozostawia Pan Bóg bez nagrody, dlatego i za Piotrową przysługę nagradza ich obfitym połowem. Ten rodzaj bardzo dziwnej nagrody obudził w Piotrze pokorę: Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny. Na to prawdopodobnie czekał Pan. Pokornych ludzi właśnie potrzebuje. Takich, którzy nie liczą na siebie i swoje zdolności, ale gotowi są czynić wszystko na Jego słowo. To właśnie klucz do sukcesu. I odnieśli go. Póki co w niewielkim wymiarze, ale wystarczającym, by podzielić się nim ze wspólnikami. A to dopiero zapowiedź tego, co ma się im w życiu przydarzyć.