Jonasz, bohater dzisiejszego pierwszego czytania, jest pod wieloma względami postacią ciekawą. Z perspektywy wieków uśmiechać się możemy na myśl o logice, którą się kierował. Jak mógł myśleć, że ucieknie przed Bogiem? Poniekąd odpowiadało to ówczesnym wyobrażeniom bóstw pogańskich, które miały niejako swoje terytoria. Tam rzeczywiście sprawdzało się powiedzenie, że Pan Bóg stworzył człowieka na swoje podobieństwo, a ten odpłacił się swemu Panu z nawiązką... Nic tylko przeniesienie ludzkich stosunków na rzeczywistość boską. Pogański sposób myślenia podsunął Jonaszowi pomysł ucieczki przed Panem na teren nie objęty Jego jurysdykcją... W tym obrazie kryje się jednak prawda o nieudolnej próbie zagłuszenia Bożego głosu, Jego wezwania do realizacji ważkiego powołania. Oto stworzenie Boże, mając możliwość oglądu zaledwie cząstki problemu widzianego przez Pana w całej pełni, rości sobie pretensje do znajdywania lepszych rozwiązań. Postawa taka prowadzi do kompletnego zagłuszenia sumienia, czego obrazem jest twardy sen Jonasza w głębi okrętu podczas szalejącej nawałnicy. Resztki przyzwoitości nakazały mu wyjawić swoją winę, ale nie zmieniły jego poglądów. Długo jeszcze będzie uważał, że decyzja Pana Boga o daniu mieszkańcom Niniwy przynajmniej szansy nawrócenia jest błędną. Była to jednak Boża decyzja, a człowiekowi nijak z nią dyskutować. Na sądzie ostatecznym każdemu przyjdzie odpowiadać za tego rodzaju nieposłuszeństwa i dlatego Pan, aby zdjąć z Jonasza ciężar tak wielkiej odpowiedzialności, niejako zmusza go do posłuszeństwa, a przynajmniej utrudnia drogę ucieczki.

   Ta historia powinna mobilizować nas do gorącej modlitwy o właściwe odczytywanie woli Najwyższego i o przecinanie nam ewentualnych dróg ucieczki przed Nim.