Czy można posiąść prawdę obiektywną co do własnej osoby? Nie jest to nieosiągalne, ale też  z pewnością niełatwe. Jak bowiem zmierzyć własną wartość? Brakuje nam precyzyjnych instrumentów. Opinia znajomych czy przyjaciół może być podkolorowana - z sympatii albo z litości nie będą źle mówić o nas. Jeśli mimo wszystko stałoby się inaczej, to najczęściej nie dopuszczamy do siebie negatywnych opinii, jesteśmy wówczas skłonni do tłumaczenia ich postawy irytacją, chwilową niedyspozycją czy wręcz złośliwością. Tak więc poznanie siebie nie jest takie proste.

   Zakładając jednak, że istnieje jakaś miara wartości, obiektywnie obrazująca wartość człowieka, to i tak - w przypadku ocen pozytywnych - bezpieczniej byłoby nie dowierzać uzyskanym wynikom. Cóż bowiem na tym świecie jest nasze? Nawet życie do nas nie należy. Wszystko, co związane z naszą osobowością, a więc zdrowie, tężyzna fizyczna, talenty i tak dalej - wszystko pochodzi od Boga. I Jemu winniśmy wdzięczność. Dlatego, jeśli udaje się nam zrobić z tego dobry użytek, to Bogu należy dziękować, nie nam. Stąd i wartość człowieka nie będzie nigdy stanowiła miary obiektywnej. Dlatego dobrze jest - zgodnie ze słowami Pana Jezusa z dzisiejszej Ewangelii - stawać gdzieś „w ogonku\", na końcu kolejki. Prawdziwą wartość człowieka zna tylko Pan Bóg i dlatego to właśnie On sądzić nas będzie. Zaś tu, na ziemi, lepiej się nie wychylać, nie świętować niepotrzebnie - szkoda czasu. Raczej należy dobrze wykorzystać nośnik zwany czasem, by nanieść na niego jak najwięcej dobra.