Wiara w Boga oznacza przylgnięcie do Słowa, które cały czas ku nam się kieruje. By je odkryć trzeba wejść w Jego głębię, rozważać sercu i karmić się nim podczas Eucharystii, kiedy to staje się Ono Ciałem. Chrystus jest dla nas znakiem od Ojca. Ma On „zgromadzić wszystkie narody i języki" (Iz 66, 18) oraz ukazać wielką chwałę Boga, a my mamy Go w tym wspierać, realizując słowa: „Całemu światu głoście Ewangelię"(Ps 117,1). To zadanie i obowiązek każdego wierzącego.
   Życie tutaj, na ziemi nie jest łatwe, często doświadczamy niesprawiedliwości, smutku i cierpienia, ale mimo tych doświadczeń wiemy, że Bóg obchodzi się z nami jak z dziećmi. Chce dla nas dobra najwyższego - zbawienia. Dobry rodzic da czasem przysłowiowego „klapsa" po to tylko, aby nauczyć dziecko, czego nie wolno robić. Nie chce on w żadnym wypadku go krzywdzić, ale z miłością i troską uczyć dobra. O tym właśnie mówi dzisiejsze drugie czytanie - cierpienie dopuszczone przez Boga jest częścią Jego pedagogii i ma za zadanie „prostować nasze kroki" oraz uzdrawiać w nas to, co jeszcze nie jest doskonałe. Doświadczenie cierpienia ułatwia sformułowanie odpowiedzi na pytanie, co jest najważniejsze w naszym życiu: Tylko Bóg jest szczęściem i daje życie.
   Tak rozumiał to Pan Jezus i według takiego założenia żył, nie bacząc na cierpienie, krzyż i śmierć. Rozumiejąc zaś to i kochając nas, pragnie tego samego dla wszystkich ludzi, stąd przedstawienie uczty, na którą wezwany jest każdy chrześcijanin. Po ziemskiej pielgrzymce wszyscy będziemy chcieli się na niej znaleźć i pukać będziemy do bram nieba wołając: „Panie, otwórz nam!"(Por. 13, 22-30). Otworzy - pod warunkiem, że będziemy tutaj na ziemi ŻYĆ Chrystusem i przyznawać się do Niego. Jeśli nie będziemy się Go wstydzili, to i On wstawi się za nami u Ojca i wspólnie będziemy mogli „siąść za stołem w królestwie Bożym"(Łk 13,29). Wyboru jednak dokonujemy już tu, na ziemi. Każdego dnia. Po której stronie się opowiemy?