Ponieważ każdego człowieka ukochał Pan Bóg jak jedynaka, każdemu rad nieba przychylić, każdemu też już tu na ziemi dał określone talenty i zdolności. Jeden potrafi dobrze śpiewać, inny obrazy maluje, jeszcze inny jest duszą towarzystwa, kto inny wspaniale realizuje się naukowo itd. Nie ma człowieka, który by nie miał czegoś na tym świecie do zrobienia, kto nie byłby do swojej roli przez Boga przygotowany. I w tym właśnie jest szczęście, że każdy z nas może być współpracownikiem Boga w realizacji Jego planów. Jest oczywiście warunek: zawsze trzeba mieć świadomość daru, którym się dysponuje i nie zasłaniać sobą Boga. W jednej ze szkół wejherowskich był słynny woźny, który miał tak wielką świadomość ważności roli przez siebie odgrywanej, że niejednokrotnie dokumentował ją w opisywaniu rzeczywistości na gruncie szkoły tworzonej w charakterystyczny sposób: „Ja i pan dyrektor...\" Każdy, oczywiście, uśmiechał się pod nosem na takie dictum, ale on sam podobno bardzo poważnie traktował swoją rolę w życiu szkoły. Gotów był nawet docenić rolę dyrektora tej placówki...

   Pół biedy, gdy chodzi a ten anegdotyczny przekaz. Gorzej, gdy ktoś hojnie przez Boga wyposażony w rozmaite zdolności, nie ma potrzeby dziękować za to Bogu, a na dodatek zdecydowanie przecenia swoją rolę w życiu świata. Zdolności i talenty, dostrzegane przez innych, dają fantastyczną okazję, by aplauz przekierować w stronę Boga, by pokazać, od kogo to wszystko pochodzi i że my, z całym bagażem swoich doskonałości, jesteśmy tylko nieużytecznymi sługami...