Żyjemy. A to dla człowieka wierzącego oznacza, że nie tylko płuca filtrują powietrze, nie tylko układ pokarmowy wyłuskuje pożądane składniki energetyczne z jedzenia, ale i dusza całkiem nieźle zarządza maszynerią materialnego ciała. Ciało potrzebuje powietrza, wody i pokarmu. To oczywiste. Jednak przestroga dziś do nas kierowana domaga się położenia akcentu na bardzo ważne dopowiedzenie: we właściwej mierze. Wszystko, co jest ponad konieczną miarę, można nazwać ogólnie obżarstwem czy opilstwem. Św. Paweł dodaje do tego jeszcze troski doczesne. Dlaczego? No, bo jeśli doczesne, to dogadzające jedynie ciału. Ile czasu poświęcamy na swój wygląd, trosce o samochód, wystrój mieszkania? Wszystko jest w porządku, jeśli poświęcamy tym sprawom tyle czasu, na ile to konieczne. Przesada w każdej dziedzinie haczy o patologię. Gdyby zestawić te wysiłki z pragnieniem utrzymania duszy na - co najmniej - standardowym poziomie, to okazało by się, że mamy w tym zakresie ogromnie wiele zaniedbań. Dlatego właśnie adwent. Dlatego wejście w ten czas „duchowych manewrów\". Aby pozostawić „w domu\" to, co straci niebawem wartość nawet w naszych oczach (już niedługo zauważać zaczniemy niedoróbki po ostatnim remoncie i myśleć będziemy o następnym...), a zwrócić się ku temu, czego nawet nie jesteśmy w stanie właściwie docenić, choć pewne mgliste pojęcie wartości nieba Pan Bóg nam dał.

   Startujmy więc. Do pracy! - pracy duchowej, rewitalizacji życia religijnego i zbliżenia się do Boga.