Niebawem, w okresie kolędowym śpiewać będziemy: Ach, witaj Zbawco, z dawna żądany. Cztery tysiące lat wyglądany. Z całą pewnością lat owego wyczekiwania było znacznie więcej, ale z dosłownej rachuby biblijnej niektórzy taki właśnie wyciągnęli wniosek. Niezależnie jednak od tego jak długim był czas od obietnicy do realizacji, był to czas smutku, tęsknoty i oddalającej się nadziei. Cóż bowiem ludziom odchodzącym z tego świata było po przypomnieniach, że Bóg jest prawdomówny i nigdy nie zawodzi, skoro oni odchodzili, a obiecany Zwycięzca śmierci, piekła i szatana nie pojawił się...

   Jeśli jednak Jan Chrzciciel, będący sam w sobie wydarzeniem, odwraca uwagę od siebie, niedwuznacznie wskazując na Tego, komu nie jest godzien nawet rozwiązać sandałów, to znak wyraźny, że wreszcie przyszedł. Przecież to musi być On! Łatwo wyobrazić sobie radość tych, na oczach których właśnie spełnia się obietnica. Nic więc dziwnego, że - zapowiadając tę chwilę - prorok Izajasz zdobywa się na przeróżne porównania. Przywołuje więc radość oblubieńczą zawierających związek małżeński, radość rolników

z obfitego plonu, radość uwalnianych jeńców czy pokrzywdzonych, dla których rok łaski od Pana (czyli najprawdopodobniej rok jubileuszowy) ma być wyrównaniem rachunków, naprawieniem krzywd. Stąd nie dziwi też atmosfera Pawłowego listu, którego fragment stanowi dzisiejszej drugie czytanie: Zawsze się radujcie! Owszem, ale św. Paweł zdecydowanie inaczej przeżywa już czas oczekiwania. Jako wytrawny teolog świadom jest tego, że nie może to być czas biernego wyczekiwania na przyjście cudotwórcy. Ten, który przyjdzie, dysponować będzie władzą sądzenia. Dlatego właśnie owo radosne wyczekiwanie musi się łączyć z wysiłkiem potwierdzającym naszą gotowość: nieustannie się módlcie, unikajcie wszystkiego, co ma choćby pozór zła.

   Przecież kto tak postępuje, najpiękniej przygotowuje się na spotkanie pełne miłości. My również tak oczekujmy i tak się radujmy z bliskiego spotkania, skoro Pan jest blisko.