Dla nas dziś Jezus z Nazaretu jest Synem Bożym, naszym Panem, Zbawicielem. Kiedy jednak chodził po świecie - za kogo mógł być uznawany? Orator? Nauczyciel, hipnotyzujący niemal swoim nauczaniem? Nawet jeśli zachwycano się Jego mowami, nawet jeśli podziw budziły cuda, których dokonywał, to dla wielu sobie współczesnych pozostawał tylko Jezusem z Nazaretu. Niełatw3o było poznać się na Nim. Ostatecznie samo imię Jezus - dla nas dziś wypełnione treścią - był zwykłym popularnym imieniem. Nauczanie, choć elektryzujące, było jednak  wciąż porównywane z przekazem innych mówców. Cuda budziły podziw, ale też i wątpliwości, inspirowane przez faryzeuszy i uczonych w Piśmie: „Czy aby nie wyrzuca złych duchów mocą Belzebuba?."

Przeciętnemu człowiekowi trudno więc było odkryć Chrystusową boskość. Piotr, który z mocą wyznał wiarę w bóstwo Chrystusa, usłyszał, że nie doszedł do tego mocą dedukcji, ale dzięki Bożemu natchnieniu.

Wielu więc długo jeszcze pozostawało w błędzie i podejmowało nawet próby wyeliminowania Chrystusa. Taki los spotykał w przeszłości proroków, takiego doświadczyć też miał Pan Jezus. W świetle powyższego rodzi się pytanie: Na ile winni byli Jego wrogowie, wołający w Wielki Piątek „Na krzyż!"? A ci, którzy wcześniej zabijali proroków - czy ich winą był brak umiejętności rozpoznania w nich wysłanników Boga?

Za to trudno ich winić. Niewątpliwie jednak winni byli stawiania na piedestale własnego rozumu, rozsądku, inteligencji. „Ciało i krew" źle im podpowiedziały. Należało Boga się trzymać, Jego o wszystko pytać i w duchu rozstrzygać...