Obietnice składa wielkie i zdecydowanie przewyższające ludzkie oczekiwania. Spójrzmy choćby na Dawida: wystarczyła zaledwie chęć przymnożenia Bogu chwały, odrobina dobrej woli, wyraz miłości, a On, jako Ojciec najlepszy, uradowawszy się tym gestem, nie pozwolił dziecku na budowę świątyni. W zamian jednak obiecał jemu zbudować dom. I to nie dom rozumiany jako budynek, ale jako przedłużenie rodu, kontynuację dynastii, przy czym miało by to być panowanie bez kresu, wieczne. To było ponad oczekiwania króla, który przez Boga powołany został z pastwiska, spośród owiec. Może dlatego mimo piastowanego urzędu, pozostał wciąż pokornym władcą i pewnie dlatego umiłował sobie w nim Bóg.

   Pokorną Służebnicą była też Maryja z Nazaretu. I w niej sobie Bóg upodobał. Realizacja dalekosiężnego planu Boga miała się dokonać właśnie przez Nią. Bóg słowa dotrzymuje, a najbardziej zadziwia tych, którzy kochają Go bez miary, choć na nic nie liczą.